Κορονοϊός και Δαίμονες

Πήρα μια φίλη τις προάλλες να της ευχηθώ τα Χρόνια Πολλά για τον γιο της που γιόρταζε και να τα πούμε λίγο μιας και δεν έχουμε συναντηθεί τελευταία λόγω της κορονο-καραντίνας .

Την άκουσα άκεφη. Ίσως και καταβεβλημένη θα έλεγα. Στη διάρκεια της συζήτησης μου ανέφερε ότι δεν κοιμάται πλέον καλά.

Βλέπει άσχημα όνειρα λέει, ξυπνάει και μετά δεν μπορεί να ξανακοιμηθεί.

-Όπως τι δηλαδή;

-Να. Χθες βράδυ έβλεπα να με κυνηγούν δαίμονες.

-Οι φόβοι σου είναι. Μην ανησυχείς. Να λες μια προσευχή, μερικές βαθιές αναπνοές να ηρεμήσεις και θα σε ξαναπαίρνει ο ύπνος.

Δαίμονες; αναρωτήθηκα μετά που κλείσαμε το τηλέφωνο.

Ναι. Σίγουρα οι φόβοι της είναι. Και είναι πολλοί οι άτιμοι.

Ο φόβος της ασθένειας ή και του θανάτου ίσως από τον κορονοϊό. Για εκείνην προσωπικά αλλά και για το παιδί της, τον άνδρα της, την μητέρα της, τους φίλους.

Ο φόβος της οικονομικής δυσχέρειας. Πως θα τα βγάλουν πέρα; Θα έχουν δουλειά σε λίγο καιρό;

Τώρα είναι σε αναστολή εργασίας και παίρνει το πενιχρό επίδομα από το κράτος.

Αργότερα όμως; Ο τουριστικός κλάδος έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Εικάζεται ότι μετά από 2 χρόνια θα επανέλθει πλήρως, με την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν θα έχουμε σύντομα ένα νέο κύμα πανδημίας. Κάποια στιγμή οι επιχειρήσεις δεν θα μπορέσουν να διατηρήσουν όλο το προσωπικό τους σε πλήρη απασχόληση και θα προχωρήσουν σε απολύσεις ή μερική απασχόληση.

Αλλά ούτε και το κράτος θα είναι σε θέση να χορηγεί τέτοιου είδους επιδόματα.

Το ποσοστό των ανέργων θα πάει στα ύψη.

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πλήρως τι μας έχει προξενήσει όλη αυτή η κατάσταση.

Όσο κι αν έχουμε πίστη άνωθεν, έστω κι αν προσπαθούμε να είμαστε αισιόδοξοι, να μην

αφήνουμε τους φόβους να επηρεάζουν την ψυχολογία μας, ο πόλεμος είναι εδώ και οι μάχες πολλές.

Εύχομαι Καλή Δύναμη, Κουράγιο και Υπομονή

Ψέμα και μνήμη. Μια αλληλένδετη σχέση.

Σχεδόν από την αρχή της γνωριμίας μας κατάλαβα ότι το ψέμα το έχεις στο τσεπάκι σου καλή μου.
Ίσως και να νομίζεις ότι είσαι expert σ' αυτό και ότι μπορείς να κοροϊδεύεις τον κόσμο με μεγάλη άνεση.
Με εμένα όμως την πάτησες. Ξέρεις γιατί;
Γιατί απλά έχω μνήμη ελέφαντα.
Επιλεκτική μνήμη, αλλά δυνατή.
Θυμάμαι πολύ καλά τι μου έχεις πει στο παρελθόν.
Σε άλλες κουβέντες μας.
Και σε αφήνω να συνεχίζεις το παιχνίδι σου.
Όχι γιατί διστάζω να σου πώ κάτι. Κάθε άλλο. Απλά γιατί ειλικρινά με διασκεδάζεις. 

Αδιάφορος, ανώριμος, αναίσθητος, παρτάκιας, καταθλιπτικός ή όλα αυτά μαζί;

“Τι να κάνω βρε φιλενάδα;“ μου λέει συχνά η Λίλιαν. Εδώ και καιρό αναρωτιέται η άμοιρη.

Για τον αδελφό της μιλάει. Τον Χριστόφορο.

Μα δεν έχει καταλήξει πουθενά. “Ίσως τελικά να είναι όλα αυτά μαζί. Λίγο απ’ όλα” μου λέει.

Ο Χριστόφορος…… Το καλό παιδί…… Έτσι τον αποκαλούσαν όλοι πριν κάποια χρόνια.

Συγγενείς , φίλοι. Θυσία να γίνει για όλους. Όλους τους άλλους, εκτός από τους πολύ δικούς του ανθρώπους.

Δηλαδή την μάνα του, τα παιδιά του, την οικογένειά του. Προφανώς αυτούς τους θεωρούσε δεδομένους. Σε αυτούς δεν χρειαζόταν να δείξει καμία καλή πλευρά.

Ο Χριστόφορος παντρεύτηκε πολύ νωρίς. Αμέσως μετά τον στρατό. Χωρίς να έχει μια δουλειά.

Ένα εισόδημα. “Δεν χάρηκε το παιδί τα νιάτα του. Την ανεμελιά του. Οι συγγενείς της νύφης τον ξεγέλασαν. Του υποσχέθηκαν δουλειά, βοήθεια και τίποτα” τον δικαιολογούσε η μάνα για όλες τις αποτυχίες ή τις άλογες πράξεις και συμπεριφορές του.

Ο γιος, η αδυναμία της. Πάντα υπήρχε μια δικαιολογία. Την Λίλιαν την αγαπούσε η κυρία Μαρίκα δεν λέω (ας αναπαύεται η ψυχούλα της, ήρωας και αυτή η γυναίκα), αλλά την θεωρούσε δυνατή, ανεξάρτητη. Ο γιος ήταν αυτός που είχε ανάγκη στήριξης.

Εν ολίγοις μετά από διάφορες προσπάθειες εύρεσης εργασίας, ο Χριστόφορος κατάφερε να βρει μια “μόνιμη” και καλή δουλειά. Ο γάμος του όμως δεν άντεξε. Χώρισε, άφησε 2 παιδιά

(με τα οποία δεν έχει ούτε και σήμερα την καλύτερη σχέση θα έλεγα), γνώρισε μια άλλη κοπέλα, καλή, ομορφούλα, νοικοκυρά, έζησαν κάμποσα χρόνια μαζί, αλλά δεν ευδοκίμησε ούτε και αυτή η σχέση. Μόλις άκουσε για γάμο, παιδί, υποχρεώσεις, την έκανε. Με μεγάλο και ξαφνικό βήμα.

Η μόνη λύση καθώς μαζί με τον δεύτερο χωρισμό παράτησε και την δουλειά του, ήταν να επιστρέψει στο πατρικό του.

Με την μάνα ,την Λίλιαν (χωρισμένη κι εκείνη) και τα 2 παιδιά της.

Είχε κάποια επαγγελματικά σχέδια στο μυαλό του ο Χριστόφορος, αλλά έμειναν μόνο εκεί.

Στο μυαλό του και στα όνειρά του. Σοβαρή προσπάθεια καμμιά.

Βρήκε δουλειά βραδινή. Delivery. Χωρίς ένσημα. Με την μηχανή στους δρόμους μέχρι και σήμερα στα 65 του. Πόσα έβγαζε, κανείς δεν ήξερε. Ούτε η μάνα, ούτε η Λίλιαν.

Κανείς δεν του ζήτησε ποτέ κάποια οικονομική συνεισφορά. Όσο ζούσε η μάνα, με τις οικονομίες της και την πενιχρή της σύνταξη, και χαρτζιλίκι-δωράκια έδινε στα εγγόνια της και βοηθούσε στα ψώνια (λαική αγορά, κρεοπώλη κλπ.) την Λίλιαν όσο μπορούσε. Αισθανόταν άσχημα η γυναίκα που όλα τα βάρη του σπιτιού ήταν πάνω στην κόρη της. Η μάνα έφυγε και έμειναν τα 2 αδέλφια στο σπίτι.

Η Λίλιαν όλη μέρα στη δουλειά, με τα δικά της προβλήματα, τις δικές της έννοιες, τα παιδιά της.

Η συγκατοίκηση δεν ήταν ποτέ εύκολη γι αυτήν αλλά τι να έκανε; Να έδιωχνε τον αδελφό από το πατρικό; Ποτέ. Έβαλε λοιπόν αυτό το πρόβλημα σε δεύτερη μοίρα. Εξάλλου οι ώρες τους στο σπίτι ήταν διαφορετικές. Όταν εκείνη γύριζε το βραδάκι, εκείνος έφευγε για δουλειά.

Πέρασαν τα χρόνια και η φιλενάδα βγήκε κι αυτή στη σύνταξη. Πάντρεψε το ένα της παιδί. Το άλλο είναι μαζί της. Καλό παλικάρι αλλά για γάμο δεν το σκέφτεται ακόμα. “Καμιά καλή νύφη έχουμε να τον παντρέψουμε” με ρωτάει. “Θα προλάβω να δω κανένα εγγόνι άραγε” αναρωτιέται.

Περισσότερες ώρες η Λίλιαν στο σπίτι και με πιο χαμηλό εισόδημα εννοείται. Δεν συγκρίνεται ένας καλός μισθός με μια καλή σύνταξη.

Το πρόβλημα της συμβίωσης λοιπόν με τον αδελφό της ήλθε στην επιφάνεια.

“Δεν περιμένω καμιά οικονομική βοήθεια από τον αδελφό μου για τα έξοδα του σπιτιού” μου λέει. “Περίμενα όμως αλλιώς την συμμετοχή του στις υποχρεώσεις του σπιτιού. Να μαστορέψει κάτι. Να ασχοληθεί κι εκείνος με το σπίτι, τον κήπο. Απλά πράγματα. Δεν λέω δύσκολα. Δεν νοιάζεται καθόλου. Τελευταία λείπει αρκετές ώρες. Ούτε τρώει πια σπίτι. Ίσως γιατί μια μέρα του είπα κάποιες αλήθειες πάνω στην κουβέντα και ενοχλήθηκε. Που πάει; δεν ξέρω. Έρχεται, θα πει μια καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα, κάνει το μπάνιο του, κλείνεται στο δωμάτιό του και αυτό είναι. Πιο δωμάτιο δηλαδή; Αχούρι είναι. Να το συμμαζέψει λιγάκι. Ντρέπομαι να μπει άνθρωπος εκεί. Και δεν επιτρέπει να του πειράζουμε τα πράγματά του. Ένα καθάρισμα κάνω μόνο, να μην ψειριάσουμε. Του έχω ζητήσει να καθαρίσει και να πετάξει όλα τα άχρηστα που έχει μαζέψει εκεί αλλά και στην αποθήκη. Τίποτα. Εδώ και χρόνια εγώ τα λέω, εγώ τα ακούω.

Πες βρε φιλενάδα τι να κάνω; Του έχω πει ότι ίσως θα έπρεπε να δει έναν ψυχολόγο. Φοβάμαι ότι έχει πέσει σε κατάθλιψη”

Λοιπόν φιλενάδα, εγώ σου λέω να κοιτάξεις τον εαυτό σου. Να χαρείς τα παιδιά σου και την σύνταξή σου. Δεν πέρασες λίγα κι εσύ τόσα χρόνια. Εγώ σε θαυμάζω που κατάφερες να μεγαλώσεις μόνη σου 2 παιδιά. Κοντά σου ήμουν τόσα χρόνια. Σε έβλεπα που είχες δώσει προτεραιότητα στα παιδιά σου και στην δουλειά. Την είχες ξεχάσει την Λίλιαν. Στο είχα πει πολλές φορές αν θυμάσαι. Άσε τον αδελφό σου επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες του και να ενηλικιωθεί έστω και στα 65 του.

Πάμε καμιά εκδρομούλα στη φύση να καθαρίσει το μυαλό σου από τις σκέψεις; 

Μου έλειψαν κι εμένα αυτές οι αποδράσεις μας ….

Πλάσματα μιας μέρας

Ο Ίρβιν Γιάλομ στο βιβλίο του «Πλάσματα μιας μέρας» ξεκινά με αυτό το απόφθεγμα του Ρωμαίου αυτοκράτορα (και στωικού φιλόσοφου ) Μάρκου Αυρηλίου από το έργο του "Τα Εις Εαυτόν".

Μέχρι τώρα δεν έτυχε να το διαβάσω αλλά ευελπιστώ ότι θα γίνει κι αυτό σύντομα.

Προς το παρόν βρήκα κάποια αποσπάσματα στο διαδίκτυο και επέλεξα αυτό.

"Τοῦ ἀνθρωπίνου βίου ὁ μὲν χρόνος στιγμή, ἡ δὲ οὐσία ῥέουσα, ἡ δὲ αἴσθησις ἀμυδρά, ἡ δὲ ὅλου τοῦ σώματος σύγκρισις εὔσηπτος, ἡ δὲ ψυχὴ ῥεμβός, ἡ δὲ τύχη δυστέκμαρτον, ἡ δὲ φήμη ἄκριτον. συνελόντι δὲ εἰπεῖν, πάντα τὰ μὲν τοῦ σώματος ποταμός, τὰ δὲ τῆς ψυχῆς ὄνειρος καὶ τῦφος, ὁ δὲ βίος πόλεμος καὶ ξένου ἐπιδημία, ἡ δὲ ὑστεροφημία λήθη.τί οὖν τὸ παραπέμψαι δυνάμενον; ἓν καὶ μόνον φιλοσοφία. τοῦτο δὲ ἐν τῷ τηρεῖν τὸν ἔνδον δαίμονα ἀνύβριστον καὶ ἀσινῆ, ἡδονῶν καὶ πόνων κρείσσονα, μηδὲν εἰκῇ ποιοῦντα μηδὲ διεψευσμένως καὶ μεθ᾽ ὑποκρίσεως, ἀνενδεῆ τοῦ ἄλλον ποιῆσαί τι ἢ μὴ ποιῆσαι· ἔτι δὲ τὰ συμβαίνοντα καὶ ἀπονεμόμενα δεχόμενον ὡς ἐκεῖθέν ποθεν ἐρχόμενα, ὅθεν αὐτὸς ἦλθεν· ἐπὶ πᾶσι δὲ τὸν θάνατον ἵλεῳ τῇ γνώμῃ περιμένοντα ὡς οὐδὲν ἄλλο ἢ λύσιν τῶν στοιχείων, ἐξ ὧν ἕκαστον ζῷον συγκρίνεται."

  

 Χειμωνιάτικο τριαντάφυλλο

 

Άπογοήτευση, κούραση, stress, κατάθλιψη ;

ΟΚ. Όλα αυτά κορίτσι μου;
(Μου αρέσει που με αποκαλώ κορίτσι και όχι κυρία.
 Χεχε. Κορίτσι στα 56; Γιατί όχι; )

Δεν σε αναγνωρίζω.
Να κάθεσαι και να διαβάζεις στο δίκτυο τα συμπτώματα της κατάθλιψης;
Σαν να μην κατανοείς τι σου συμβαίνει!
Σαν να μην γνωρίζεις τα βαθύτερα αίτια
της διάθεσής σου!
Δεν λέω. Μπορεί να ευθύνονται λίγο και οι ορμονικές
αλλαγές. Αλλά ας μην κοροιδεύομαστε τώρα.
Έσω ειλικρινής. Όχι μεταξύ μας αυτά.


Λοιπόν. Υποσχέσου μου ότι :
1. Κάθε πρωί θα ευγνωμονείς τον Ύψιστο.
2. Πριν ξεκινήσεις, σήκωσε το βλέμμα σου στον ήλιο, τον ουρανό,
την φύση γύρω σου.
3. Στο δρόμο για την δουλειά σταμάτα οποιαδήποτε σκέψη.Άνοιξε το ραδιόφωνο
και τραγούδησε το αγαπημένο σου κομμάτι.
4. Το ίδιο και στην επιστροφή. Κατέβασε ρολά.
Δεν έχει νόημα να σκέφτεσαι συνέχεια.
5. Θα τηρείς το ωράριο εργασίας σου. Κάνε ότι καλύτερο μπορείς μέσα
στο 8ωρο σου.Η δουλειά δεν είναι όλη σου η ζωή.
6. Δεν θα πλησιάζεις τον υπολογιστή σου τις βραδινές ώρες παρά μόνο για πράγματα
που σε ευχαριστούν και για ελάχιστη ώρα.
(Βγάλε εντελώς από το μυαλό σου ότι θα ασχοληθείς με θέματα που
αφορούν την εργασία σου)
7. Κάθε απόγευμα-βραδάκι θα περπατάς 1 ώρα.  Ναι, ναι. Και με το κρύο.
Ε! Αν βρέχει, τότε δικαιολογείσαι.
8. Οι υποχρεώσεις και οι δουλειές του σπιτιού δεν θα είναι δικαιολογία προς
αποφυγήν εξόδου.Τουλάχιστον τα σαββατοκύριακα.
9. Επανένταξε στο πρόγραμμά σου ευχάριστες ασχολίες.
Θέατρο, κοντινές αποδράσεις,διάβασμα, κλπ.
10. Πρόσεχε την διατροφή σου και ελάττωσε το κάπνισμα αρχικά.
Αργότερα όταν η διάθεσή σου θα είναι καλύτερη θα το κόψεις.
(Αφού το κατάφερες στο παρελθόν και για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορείς)

Θα είμαι δίπλα σου.Κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. Να σου θυμίζω μέσα στην καθημερινή ρουτίνα και έννοιες, τον  ΕΑΥΤΟ σου και την ΑΓΑΠΗ που του χρωστάς.

Α! Και κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς, θα κάνουμε μαζί έναν σύντομο απολογισμό της μέρας.

Καλή Χρονιά

Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος από την
τελευταία μου ανάρτηση.
Δύσκολος χρόνος. Με προβλήματα. Πολλά.
Υγείας, προσωπικά, επαγγελματικά.
Δεν είχα αποθέματα ενέργειας να
μοιραστώ μαζί σας.
Αντιθέτως. Είχα την ανάγκη να πάρω.
Γι αυτό και σας διάβαζα. Ανελλιπώς.
Όλους σας.
Και ας μην άφηνα τα ίχνη μου.
Δεν μου έκανε όμως καρδιά να μην
σας ευχηθώ για τη Νέα Χρονιά.

Άλλά είσαστε πολλοί. Δεν προλαβαίνω να περάσω από όλους.
Ούτε και θέλω να παραλείψω κάποιον.
Είσαστε όλοι μοναδικοί.

Γι αυτό και σκέφτηκα να σας τα πώ από την δική μου γωνιά.
Ακόμη κι αν δεν περάσετε εσείς, οι ευχές μου θα ταξιδέψουν και θα σας συναντήσουν.
Όπου κι αν είστε. Γιατί ειλικρινά, είναι από καρδιάς.

Καλή Χρονιά λοιπόν. Με υγεία, ευτυχία, ειρήνη, δύναμη, δημιουργικότητα.
Σε σας και τους αγαπημένους σας.

Και ποιός ξέρει;  Ίσως  να τα λέμε πιο συχνά τον καινούργιο χρόνο.
Θα δείξει ! ( που λένε και τα παληκάρια μου)