Δευτέρα, Νοεμβρίου 30, 2009

Μας αρέσει να παίζουμε;


Τί ερώτηση κι αυτή; Φυσικά και μας αρέσει.
Διατί να το κρύψωμεν άλλωστε;  Που θα έλεγε και μια ψυχή.
Είμαστε τα αιώνια παιδιά. Δυνητικά τουλάχιστον.

Καθημερινά παίζουμε διάφορους ρόλους. Τον ρόλο του παιδιού, του φίλου,
του γονιού, του συζύγου, του υπαλλήλου, του αφεντικού....κ.ο.κ
Όλη η ζωή μας είναι ένα ατέρμονο παιχνίδι ρόλων.
Η συμπεριφορά μας;  Ένα σύνολο παγιωμένων ενεργειών, απόρροια των
εμπειριών μας και των συναισθημάτων μας.

Πόσες φορές άραγε παίξαμε με την συμπεριφορά μας; Πόσες φορές
τολμήσαμε να ανατρέψουμε αυτές τις παγιωμένες συμπεριφορές μας,
μή ορμώμενοι από έντονα συναισθήματα; Όπως έρωτας, ενθουσιασμός,
χαρά, οργή, θυμός, απελπισία; ΟΚ. Είναι γνωστό ότι το συναίσθημα είναι
κινητήριος δύναμη. Αλλά τι σημαίνει αυτό; Μόνο κάτω από την επίδραση
των συναισθημάτων μπορούμε να επιτύχουμε κάποιες αλλαγές;
Και πόσο συνειδητοί είμαστε άραγε κάτω από αυτές τις συνθήκες;
Πόσα μαθαίνουμε για εμάς; Σύντομα επανερχόμαστε στις συνηθισμένες
συμπεριφορές μας.

Άς παίξουμε λοιπόν. Με τους εαυτούς μας. Πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι.
Και αποτελεσματικό.
Λίγο πολύ, όλοι έχουμε μια στοιχειώδη αυτογνωσία. Ας εστιαστούμε
στα σημεία αυτά που θα θέλαμε να αλλάξουμε. Ένα κάθε φορά.
π.χ  έλλειψη θάρρους, ατολμία, υπερβολική υποχωρητικότητα, ΄
νωθρότητα κλπ.
Τί επιζητούμε; εξισορρόπηση.




Ας ακολουθήσουμε την κίνηση του εκκρεμούς.
Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να φθάσουμε στην
άλλη όχθη. Με προσοχή. Συνειδητά.
Χωρίς να βλάψουμε τους γύρω μας και χωρίς
φυσικά να υιοθετήσουμε τα ακριβώς αντίθετα χαρακτηριστικά.
Απλά παίζουμε έναν καινούργιο ρόλο. Μία θεατρική παράσταση.
Παρατηρώντας τους εαυτούς μας αλλά και τους άλλους. Καταγράφουμε τίς
εμπειρίες μας, τα συναισθήματά μας. Μαθαίνουμε και ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας.
Τις δυνατότητές μας. Μαθαίνουμε να είμαστε συνειδητοί.

Καληνύχτα.ή μάλλον καλημέρα

Δεν υπάρχουν σχόλια: